من و محمود و دوباره تنهایی

یکماه خوب همراه مادرم به سرعت برق و باد گذشت. اصلا همیشه اوقات خوب زود میگذره و تنهایی هست که تمومی نداره. این مدت برای محمود به عقیده من بهترین ایام بود. با اینکه خیلی خودش رو لوس میکرد و به مقدار خیلی زیادی شیطون شده بود ولی در همین یک ماه اینقدر تغییر کرده که نشون میده اگه دورش پر باشه خیلی سریعتر رشد میکنه و اجتماعی تر میشه.

از ابتدای ماه می پروژه از پوشک گرفتن رو شروع کردیم که خیلی خیلی در ابتدا برای من سخت بود. یکجوری آدم رو عصبی میکنه بدون سبب. ولی کم کم اوضاع بهتر شد و البته هنوز اتفاق میافته که به علت مشغول بودن به بازی یا سردی کردن خودش رو خیس یا کثیف کنه ولی دیگه میدونه که احساس خوبی نیست و خجالت میکشه و امیدوارم که تا آخر تابستون اوضاع بهتر هم بشه.

فارسی صحبت کردن محمود هم داستانی داره انگار که از ده بالا اومده باشه تمام کلمات فارسی رو با لهجه بسیار خنده داری ادا میکنه که آدم رو به تعجب میاره. بهرصورت فارسی زبون اصلیش نخواهد بود ولی این همه تفاوت لهجه هم خیلی برام جالبه. مثلا میگه مافرمایید (mafermayed)  در صورتیکه ما درست باهاش حرف زدیم و هیچ ادایی هم موقع گفتن کلمات نداریم! با مادرم به فارسی صحبت میکرد ولی با من و باباش گاهی به انگلیسی یا گاهی عربی ارتباط برقرار میکنه. از طرفی ما توی خونه خیلی کم کلام عربی داریم. محمود که پدرش رو فقط نیم ساعت آخر شب میبینه اون هم که بابای محترم دو کلام بزور حرف میزنه! نمیدونم این همه کلمات عربی رو از کجا میاره. وقتی صداش میکنی محمود خیلی جدی میگه نعم! (بله به عربی) با صورت جدی میاد ببینه چی میخواستم! یا اگه بخواد مخالفت کنه میگه لا لا لا!!!! خیلی چهره اش در حال گفتن کلمات اینطوری خنده دار میشه. به انگلیسی که بیشتر نظراتش رو میگه و بیشتر تمرین کردنش هم با این خانمی هست که برام کار میکنه. هنوز عاشق برنامه بارنی هست و خیلی از کلمات رو از اونجا یاد میگیره. البته وقت زیادی رو جلوی تلویزیون نمیگذرونه و تنها به برنامه ای که علاقه داشته باشه به مدت ده دقیقه نگاه میکنه (در پاسخ به یکی از دوستان که گفته بودن تلویزیون برای بچه ها خوب نیست) ولی بیشترین علاقه محمود همیشه به موزیک بوده و هر روز هم بیشتر میشه. انگار موسیقی در وجودش هست و یکسری موسیقی خاص هم باید گوش کنه.

برای تولدش یک ارگ کوچیک کادو گرفته که این رو که روشن میکنه همچین سرش رو تکون میده که انگار چی داره میزنه! یا وقتی آهنگ مورد علاقه اش پخش میشه باید به سرعت به من یا پدرش اعلام کنه که این رو خیلی دوست داره. عاشق کتاب هم هست و خوب من و پدرش هر دو وقت زیادی رو کتاب میخونیم و از بچگی خیلی کتاب براش گرفتم و خیلی وقتها خودش کتابها رو میاره و با همه میشینیم میخونیم. یک کتاب دیروز براش گرفتم که کلمات ساده رو آموزش میده و دقیقا برای سن محمود هست. خیلی هم تصاویر هم متن کتاب براش جالبه. سعی میکنم اسکن کنم و اینجا بزارم شاید به درد کسی دیگه هم خورد.

دو هفته پیش برای چند روز رفتیم کنار دریای مدیترانه که بهش ساحل شمالی میگن و خارج از اسکندریه واقع هست. از سپتامبر گذشته اینبار که کنار دریا رفتیم محمود باز هم بیشتر تغییراتش رو به محیط نشون میداد. براش بیلچه و ماشین گرفتیم و حسابی با اونها مشغول بود البته باید گفت که خیلی اول از حس اینکه ماسه ها بهش میچسبیدن بدش میومد و هی اصرار داشت که پاکش کنم ولی کم کم براش عادی شد. نمیدونم این حس تمیز بودن کی براش عادی میشه. چون حتی اگه یه خط روی دستش بیافته باید حتما سریع پاک بشه و حس بدی داره! با اینکه من سعی میکنم بهش بگم اینها عادیه و هیچ حساسیتی نشون نمیدم شاید ناخودآگاه اون حس تمیز بودن رو از خودم گرفته. دیگه اینکه با هم لب آب می ایستادیم و وقتی موجها با سرعت بما نزدیک میشدن پا به فرار میگذاشتیم که محمود به خنده میافتاد. دریای مدیترانه بر خلاف دریای سرخ اصلا ‍آروم نیست و حتی وقتی که موجها به ساحل میرسن با خشونت تمام به آدم میخورن. باقی اوقات هم در کنار استخر گذشت که محمود اصرار داشت که مثل مامان جان روی آب بخوابه و هی میگفت لا لا کنه روی آب! ساعت ۶ عصر که به اتاقمون برگشتیم محمود از خستگی بیهوش شد تا ۹ شب و به زور چشماش رو باز کرد که چیزی بخوره و باز خوابید تا صبح! آب یکی از بهترین چیزهایی هست که محمود رو بخواب میبره! بهرصورت سفر به دریا برای همه مون خاطره انگیز بود و امیدوارم قبل از اومدن نی نی باز هم بتونیم سفر بریم و از هوای خوب دریا استفاده ببریم.

برای چکاپ بیست هفتگی به همراه محمود و مامان به دکتر رفتیم و دلم میخواست محمود هم بیشتر حس کنه که یک کسی قراره به خانواده اضافه بشه. وقتی دکتر داشت سونوگرافی میکرد خیلی نگران شده بود و به جای اینکه به صفحه تلویزیون که تصویر رو بزرگتر نشون میداد نگاه کنه هی به من نگاه میکرد که چرا دکتر یک چیزی رو روی شکمم تکون میده و خلاصه حس کردم که خیلی ترسیده و نگرانه. جناب نی نی هم با شرارت تمام در حال حرکت کردن بود و نمی خواست که دکتر هیج بهش نزدیک بشه و برای همین خیلی طول کشید که اندازه هاش رو دکتر بگیره. با کمال موفقیت نشان مردانگی در نی نی جان رویت شد و به سلامتی خانواده ما یک ارتش مصری تشکیل خواهد داد! بیچاره من که باید تک و تنها با این مردهای تنبل سر کنم!

بعد از برگشتن از دکتر محمود یکی از اسباب بازیهای چوبیش که یک استوانه هست رو برداشته و شروع به سونوگرافی از مادرم کرد! و این داستان تا روز رفتن مادر بیچاره ادامه داشت و اصرار هم میکرد که یه بیبی اونجا هست! حرکات مضحک محمود و علاقه اش به یافتن بیبی برای ما کلی خنده دار بود. بیچاره مادرم که باید همش تحت نظر دکتری محمود قرار میگرفت!

اگه بپرسید خوشحالم که یه پسر دیگه خواهم داشت باید بگم که اول امیدوارم که سالم باشه و جنسیتش هم اونقدر مهم نبود از اول ولی از طرفی فکر میکنم که محمود و نی نی با هم همبازی های خوبی خواهند شد و انشالله که زیاد هم منو اذیت نخواهند کرد. لااقل باید خودم رو اینطوری دلداری بدم دیگه مگه نه؟!

خوب امیدوارم که تنبلی رو کنار بزارم و بیشتر از محمود بتونم بنویسم چون اینقدر تغییراتش سریع هست که گاهی اگه ثبت نشه حتما فراموش میکنم. الان هم این آقا دیگه داره زیاد وول میخوره و انگار از نشستن من اینجا خسته شده. بهتره برم از فرصت استفاده کنم و کمی دراز بکشم. کتاب خلخال که خانم شین ازش گفته بود رو گرفتم دارم میخونم زیاد به دلم ننشسته چون کتاب نوشته شده در دهه ۸۰ هست و نمیدونم چطور الان در ایران به چاپ رسیده و نوشته هاش هم به نظر من خیلی از مصر کنونی دور هست ولی حالا تا پایانش باید بخونم و بعدا در موردش مینویسم بیشتر.

امیدوارم که روزهای بلند تابستونی خوبی داشته باشید.

Advertisements